Wie: Belia van der Giessen en Jesse Bonjer.

Wat: Woonruimte in een voormalig Amsterdams schoolgebouw op de begane grond.

Waar: Amsterdam.

Oppervlakte: 175 m²

Woonsmaak: Licht, helder en warm.

Het was hoog, en lekker breed. Dat was het eerste wat Belia van der Giessen en Jesse Bonjer opviel aan hun toekomstige huis. Hun woonruimte in een voormalig Amsterdams schoolgebouw bevindt zich op de begane grond en beslaat een riante 175 m².

Fotografie Bob Eshuis • Styling Marjolein Vonk • Tekst Els Meyer

‘Gelukkig heeft Jesse bouwkunde gestudeerd en hij zag meteen: dit gaat ’m worden.’

Wanneer zag je dit huis?

‘Drie jaar voordat we hier kwamen wonen, hadden we ons al ingeschreven bij een projectontwikkelaar. Hij had de opdracht nog niet eens gekregen van de gemeente, maar er meldden zich wel al bewoners. Nu zou je denken: je krijgt het makkelijk verkocht. Maar indertijd, in 2012, was het best spannend of het project door zou gaan, vanwege de nasleep van de financiële crisis. Toen we gingen kijken naar deze voormalige basisschool, zag het er allemaal wat verwaarloosd uit. Het werd al jaren antikraak verhuurd, met talloze lokalen waarin nog lessenaars stonden en allemaal gangen met kapstokjes. Een oude school vol klaslokalen, en daar moet je dan je toekomstige huis in zien. Gelukkig heeft Jesse bouwkunde gestudeerd en hij zag meteen: dit gaat ’m worden.’

Waar viel hij dan precies voor?

‘De hoogte van het pand, en het feit dat het ook breed is. Het schoolgebouw is onderverdeeld in tien appartementen. Wij hebben de begane grond met een tuin waar voorheen een gedeelte van het schoolplein was. Het werd casco opgeleverd: voordeur, pui aan de achterkant, muren en plafonds, maar verder niet eens een trap om naar boven te gaan.’

Waar begin je dan?

‘Met een architect. De ruimte was groot: zeven meter breed en de hoogte gemiddeld zo’n vier meter. Dat geeft meteen al een ongekend gevoel van luxe. Maar ja, hoe richt je dat in? Brique Architecten kwam met het idee om op de begane grond drie hoogteverschillen te maken. De vloer aan de straatkant - de woonkamer - werd verhoogd zodat we geen inkijk zouden hebben. Het middendeel ligt gelijk aan de straat en de uitbouw - het eetgedeelte - bij de tuin is lager, zodat we contact hebben met buiten. Zo ontstonden er spannende hoogteverschillen en kent de ruimte drie verschillende vertrekken. Tegelijk is alles open en met elkaar verbonden.’

Waar was je zelf niet opgekomen?

‘De architect bedacht dat er dwars door de ruimte een trap moest komen. Als een groot gebaar. Dat vind ik nog steeds heel mooi. Vermoedelijk hadden wij een trap ergens aan een zijkant weggemoffeld.’

Wat is jouw interieurstijl?

‘Ik ben niet van het afstylen, alles gaat een beetje ad hoc bij mij. Het groeit organisch, en moet een beetje op ons pad komen. Ik houd van de combinatie van oud en modern. Toen we hier kwamen wonen, hebben we een kleed laten maken en daar hebben we de bank op uitgezocht.’

Verander je regelmatig de inrichting?

‘Hooguit wat accessoires, een vaasje, nog een vaasje en nog veel meer vaasjes. Bovendien heb ik heel wat borden van porselein en keramiek. Die zet ik graag in de vensterbank of op het bureau. Soms zet ik daar ook mijn eigen tassen neer, een etui of paspoorthoes. Als ik een nieuw ontwerp ergens in huis neerzet, kan ik echt doorvoelen of het klopt en tegelijk genieten van de nieuwe kleur. Ook handig omdat ik op deze manier reacties van vrienden krijg die op bezoek komen.’

Heeft Jesse dezelfde smaak als jij?

‘De vaasjes en bordjes vindt hij troep, haha. Verder heb ik een iets extremere smaak. Dat zit hem dan vooral in kunst. Zoals het kunstwerk van een twaalfjarig meisje dat al rokend de bezoeker verveeld aankijkt. Kunstenaar Katinka Lampe had het idee om kinderen op internet plaatjes te laten zoeken en te schilderen hoe ze die nabootsten. Dit kunstwerk werkt nogal vervreemdend. Iedereen die het ziet, heeft er wel een mening over. Ik kende haar werk, en keek er altijd al naar. Vanwege de prijs wilde ik maar een klein werkje kopen tot Jesse zei: “Maar eigenlijk willen we het rokende meisje - we gaan geen concessies doen omdat het boven ons budget is.”’

Je hebt best wat kunst aan de muur

‘Ik ben kunsthistoricus en heb lang in de museum - branche gewerkt. Kunst geeft inspiratie. Ik zou niet zonder kunnen. Eerst wilde ik kleur op de muur, maar omdat ik grote en kleurrijke kunstwerken heb hangen – een ervan is bijvoorbeeld groen en blauw - kozen we voor een galeriewit huis, waar de kleur moet komen van de meubels en de kunstwerken. Ook al wonen we er al meer dan tien jaar, we zijn pas halverwege het ‘echte’ inrichten. Ik wil nog een zitje, een kleed en een mooie kast. De oude Ikeakasten zijn een overblijfsel uit mijn studententijd en blijven staan vanwege de handige laatjes.’

Wat is het voordeel van zo’n hoog huis?

‘De meubels die we al hadden, werden door de hoogte - op het hoogste punt is het 4,50 meter - meteen een stuk mooier. Toen we achttien jaar geleden trouwden, hebben we een bijdrage gevraagd voor een zelf ontworpen eettafel en die precies op maat laten maken voor ons vorige huis. We hebben er een patroon van bestek op laten drukken. Die tafel komt hier zoveel meer tot zijn recht. Net als de Japanse antieke ladekast, die hier dan opeens toch heel anders staat.’